પ્રથમ કાવ્ય

                                                  માનવ ઊભો છે ,સાગર કિનારે.

                                                  દીઠાં વાંભ ઉછળતાં વારિ ;

                                                  ગગન સામે ત્રાડ દેતાં લોઢ,

                                                  અને કલ્પના કરી દરિયા દેવની -કોપની .

                                                                   માનવે દીઠી અરણીમાંથી પ્રગટતી જ્વાલા,

                                                                   સ્પર્શથી એનાં દાઝ્યા,

                                                                   અને, કલ્પના કરી,અગ્નિ દેવની 

                                                  વર્ષા ઋતુમાં,વિદ્યુત ચમકાર;

                                                  મેઘ માલાના  ગગડાટ ,અને દીઠાં;

                                                  વરસતાં સાંબેલા ધાર નીર !

                                                  કલ્પના કરી,પર્જન્ય દેવની 

.

                                                                     ડર્યો,કંપ્યો,નમ્યો અને શરુ કરી :

                                                                     સર્વ દેવોના રીઝવવા પ્રાર્થના .

                                                                  એણે ગાયું :

                                                 અરુણોદયમાં   ઉષા કુમારીના આગમન નું કવન.

                                               --તેજના ગોળાને સાત અશ્વ પર સવાર થઇ ગગન વિહાર કરતાં ,

                                                 સૂરજ દેવનાં વધામણાંનું કવન.

                                              -- વર્ષા રાણીનાં રૂમઝૂમતા ,વારિ -નર્તનનું કવન .

                                                                 અને એ જ બન્યું 

                                                         સૃષ્ટી   પરનું      પ્રથમ કાવ્ય .!!!

                                                                                                બેલા 

                                                                                                     ૧૮-૩-૨૦૧૨ /૩.૩૦.પી.એમ.