તમે તો જઈ બેઠાં સુખને દ્વારે !
છોડ્યાં અમને અહીં મઝધારે ;
ઉલ્ઝન ,મ્હેણાં,કટુ વચનોના
તાતાં તીર ,હવે સહેવા અમારે .
ગેર સમજણથી, કઈક પૂર્વ ગ્રહથી ,
કઈક વેર વૃતિથી ,કોઈ પત્થર મારે ,
સાચ સુણવા કે સાચ બોલવા ,
ન ધીર કે ન સમય કોઈ પાસે .
સહુ સમજે મુજ નમ્રતાને નબળાઈ ,
ને સહુની રીતે વચન આકરાં બોલે ,
ન કોઈ મુજ દિલની વીતી વિચારે ,
મારે તો જીવવું રહ્યું રહેસાઈ બેધારી તલવારે !
હસી-ખુશીનું મ્હોરું હવે રહ્યું છે ફાટી ,
નથી દેખાડવો મારો ,દુ:ખી જીર્ણ ચહેરો મારે
આ અસહ્ય જીવન હવે કેટલું છે બાકી ?
"બેલા" ઈશને પ્રશ્ન એ વિચારે !!
૯\૧૨\૧૩.
૧૦.૦૦ પી.એમ.
No comments:
Post a Comment