પીડા

     દ્વારિકાધીશ  બેઠા છે,મહેલના  ઝરુખે .

     દૂર દૂર  સૂની  નજરો  ઢુંઢે  છે ;:

     બચપણની સુવર્ણ ઘડીઓ .

     એ વૃંદાવન !એ કુંજગલી !

     એ જમના અને એ ,

     ગોપીઓ સાથેની અટખેલી  !

     કહે છે બધાં  ય સુનાપનમાં -

      --યંત્રવત  જીવે છે .

     સહુથી વધુ સ્તબ્ધ જીવન છે ;

               રાધાનું .!

               પરંતુ :

      મારી વ્યથા કોઈ જાણે  છે ?

      મારો પ્રેમ ,મારો આનંદ ;

      મારો રાધા સાથેનો સ્નેહ ;

      શી રીતે એ બધું ત્યજ્યું મેં ?

      મારી પ્રિય વાંસળી ય  

      આપી દીધી રાધાને ,

      એ આશાએ કે એની ફૂંકથી 

      મારા શ્વાસમાં રાધાનો શ્વાસ ભળી જશે .!

     વર્ષોનાં  વ્હાણાં  વાયાં ,

     કર્મ -ધર્મને સમર્પિત ,એવો હું ,

     મનની પીડા છુપાવીને જીવ્યો હું .

     હવે સમય આવી ગયો છે ,રાધાને મળવાનો ;

     આ પીડા શમાવવાનો .

      "મહારાજ ! સભાનો સમય થઇ ગયો છે ""

                 કહેણ  આવ્યું;

      અને કૃષ્ણ કન્હૈયામાથી  ફરી 

      દ્વારિકાધીશ બની ગયા .!!!

બેલા

૩-ઓક્ટોબર, ૨૦૧૩