વરસોથી ઊભો છું અહીં ,
પંખીઓને ડરાવતો .
કંઈ કેટલાંય વ્હાણા અને દાણા
વહી ગયાં મારાં સામેથી .
થાકી ગયો ,કંટાળી ગયો
એક જ જગ્યાએ ખોડાઇને !
ક્યારેક તો મને પંખીની જેમ ફરવા મળે !
અને
ચાડિયો ચાલ્યો નિજ ખેતર છોડીને .
મળ્યા ,ગાય ,માછલી ,મધમાખી
પૂછ્યું રમવા ભમવા ,કિન્તુ ;
કામગરા સૌ ,છોડી ચાલ્યાં ,એને .
થાકીને છતાં ,ખુશ ચાડિયો ,હરી -ફરી
આવ્યો પાછો નિજ ખેતરે .- જોયું તો ;!
ખેતર તો લડાઈના મેદાન સમ !
ડુંડા પડ્યાં જમીન પર ,અને
દાણા ગયેલાં ચૂંથાઈ વેરાઈ .
બિચારો ચાડિયો !
રોતો ઊભો રહ્યો ,નવા વર્ષની રાહ જોતો .
ફરી પાક લહેરાયો ;ડુંડા હરખાયાં .
ચાડિયો થયો રાજી રાજી .
બોલ્યો
"દાણા ,કણસલાં તમે
લ્હેરાઓ છો જ્યારે ,જ્યારે ,ટમટમતા તારામાં
અને ,રીમ ઝીમ નાં તારાનામાં ;
મેઘધનુષી આકાશ નીચે ,
ત્યારે
હું રહું છું રાજી રાજી .
મારાં બાળ !
હવે તો નાં હટું આહીંથી .
તમે તો મારાં જીવન-સાથી .!
બેલા\૮\૧૨\૧૨
૪.૦૦ પી એમ.
No comments:
Post a Comment